[mks_dropcap style=”letter” size=”48″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]M[/mks_dropcap]ijn match op Tinder vroeg laatst: “Ben jij eigenlijk een streber?” Of mijn match daar op afknapt, liet hij in het midden. Het antwoord is trouwens ja, maar het ligt wel gevoelig. Want waar streef ik dan naar? En waarom was ik stiekem toch een beetje beledigd bij deze directe vraag? Misschien omdat ik niet het gevoel heb dat dat streven van mij ergens toe leidt. Terwijl ik mijn bachelor met een jaartje verleng, beginnen steeds meer mensen in mijn vriendenkring met hun master, hebben ze een baan gevonden of gaan ze lekker een tijdje reizen. En ik blijf maar hopen erachter te komen wat ik nu echt wil, maar dat komt ook niet uit de lucht vallen.
Ik zeg niet zo vaak nee tegen een nieuwe ervaring en vaak neem ik nieuwe taken op me met het idee hier later iets mee te kunnen. Zo werd ik buddy bij International Student Network omdat ik daarna in het buitenland wilde gaan studeren. Ik ging in commissies bij studievereniging Mercurius, omdat ik wist ooit een bestuursjaar te willen doen en was ik vanaf jaar één al fanatiek aan het studeren omdat het honoursprogramma eisen aan je gemiddelde cijferlijst stelt. Ik ben dus zo iemand die vooruit plant. Er is alleen één ding wat me op dit moment niet zo goed af gaat. Het vinden van een studie gerelateerde bijbaan. In de werkelijkheid blijkt zo’n ‘mooi gevuld’ CV ook niet alles te zijn. De sollicitatie die ik vorige week had, draaide op niks uit. “Ja… Je hebt een erg mooi CV, maar we zijn toch op zoek naar een stagiair, die zijn namelijk goedkoper.” Goed. Ik waardeer de eerlijkheid, maar daar schiet ik verder niets mee op.
Dat je als een van de weinige studenten wel je statistiek vak in een keer hebt gehaald, helpt blijkbaar ook niet met het vergroten van je baankansen
Dat je als een van de weinige studenten wél statistiek in een keer hebt gehaald, helpt blijkbaar ook niet met het vergroten van je baankansen. En dat terwijl tijdens de CW Ouderavond menig spreker (met een prima baan) vertelde dat hij/zij er jaren over hadden gedaan. Zelfs bij onze geliefde statistiekdocent en mede-columnist Bregje van Groningen viel het statistiek-kwartje niet in één keer. En al deze sprekers hebben nu een mooie baan waar zij, neem ik aan, blij mee zijn. Toch blijven deze verhalen, over hoe mensen uiteindelijk terecht zijn gekomen waar ze nu zijn, mij inspireren.
Begin december organiseerde Mercurius een mooi evenement. The Young Entrepreneurs Event, waar vier jonge ondernemers kwamen vertellen over het opzetten van hun eigen bedrijf. Zij vertelden over de obstakels die zij hebben moeten overwinnen en hoe zij op het idee kwamen om hun eigen bedrijf te beginnen. Toen ik het later met een van de sprekers erover had hoe mooi ik het vind dat zij iets hebben gevonden waar ze gepassioneerd over zijn en daar helemaal voor gaan, gaf ik aan dat ik op dit moment geen idee heb wat ik na mijn studie wilde doen. Degene met wie ik sprak, zei: “Dat komt nog wel, zolang je nu maar blij bent met wat je doet dan vind je vanzelf wel wat je volgende stap wordt, ik wist dat namelijk eerst ook niet.”
Soms hoef je ook helemaal niet vooruit te streven. Dan zit je blijkbaar goed waar je bent. Mijn Mercuriuscarrière begon bij Medium in mijn eerste jaar, de studiecommissie in het tweede jaar. Inmiddels zit ik in mijn vierde jaar, zit ik in het bestuur van Mercurius en schrijf ik deze column voor Medium. Is het cirkeltje toch weer rond! Ik ga genieten van dit jaar en zie daarna wel wat ik ga doen. En die Tinder match? Die heb ik al 26 dagen niet meer gesproken.
Jenny Oortwijn is 22 jaar, is momenteel bezig met haar pre-master en is bestuurslid bij Mercurius.
Cover: Jenny Oortwijn / Eindredactie: Leonie Ruizendaal
