[mks_dropcap style=”letter” size=”48″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]’I[/mks_dropcap]k zou haar overdwars in alle gaatjes nemen. Lekker langzaam volpompen. Om daarna keihard haar mond over mijn keiharde lid te trekken. Hard duwen op dat hoofd. Kokhalzend krijgt ze mijn warme zaad. Hmm.’ Met dat citaat, geplukt van de website GeenStijl, openden 130 mediavrouwen hun brief aan adverteerders van GeenStijl en Dumpert. In deze brief vragen zij de bedrijven na te denken of zij echt willen adverteren op een website die dat soort teksten publiceert.
In hun brief hebben de vrouwen kritiek op bedrijven die adverteren op GeenStijl en benadrukken zij dat die bedrijven zich op die manier lijken te identificeren met het gedachtegoed van GeenStijl. Daarbij herinneren de ondertekenaars van de brief de bedrijven eraan dat vrouwenvernedering en racisme op GeenStijl eerder regel dan uitzondering is. Ook hadden zij kritiek op het feit dat bedrijven dit soort websites in principe draaiende houden door ze te financieren. Inmiddels heeft het Ministerie van Defensie zich al teruggetrokken als adverteerder.
Pilaar van het vrije woord
De vrouwen die de brief hebben ondertekend, vinden dat GeenStijl geen ‘pilaar van het vrije woord’ is, maar dat wel zou kunnen zijn. De website wordt vaak geroemd omdat het geen blad voor de mond neemt, maar volgens de schrijfsters van de brief snoert het juist anderen de mond door ze online te intimideren. Iedereen die kritiek heeft op GeenStijl, wordt aan de schandpaal genageld met vrij spel voor de sadistische achterban om hen ook even flink te vernederen en bedreigen. Volgens de mediavrouwen zou GeenStijl misschien wel een betere ‘pilaar van het vrije woord’ zijn, als zij beter om zouden gaan met de mensen die hen bekritiseren.
Waar de grens ligt tussen het vrije woord en beledigend, vernederend en intimiderend zijn, is al jaren onderwerp van debat
Dubbele moraal
GeenStijl vindt de vraag van de mediavrouwen een ‘bizarre oproep tot broodroof en censuur’. Zij vinden dat de brief een inperking van het pluriforme medialandschap op het oog heeft en de vrijheid van meningsuiting bedreigt, hoewel de brief alleen een verzoek doet aan bedrijven om nog eens na te denken of de waarden die GeenStijl uitdraagt, passen bij de identiteit van de adverterende bedrijven. Volgens GeenStijl komt de kritiek voort uit kleinzieligheid, een gebrek aan humor en jaloezie op het succes van nieuwe media als GeenStijl. Volgens opiniemaker Janita Tabak is het feit dat GeenStijl de boycot hekelt, een teken van hun dubbele moraal. In 2014 zijn zij namelijk zelf een boycot op ‘rookworstenboer met YvonJasperiaanse uitstraling’ HEMA gestart omdat HEMA zwarte piet in de ban deed.
Bedreiging voor de vrijheid van meningsuiting?
Andere tegenstanders van het initiatief vinden dat de groep mediavrouwen met hun brief een bedreiging voor de vrijheid van meningsuiting zijn. Opiniemaker Ebru Omar zei, toen ze afgelopen zaterdag de Pim Fortuynprijs in ontvangst nam, bijvoorbeeld dat de vrouwelijke critici geen idee hebben van wat vrijheid is en met hun brief anderen hun mening en moreel kompas opleggen. Ze noemde hen zelfs gevaarlijk. Die laatste uitspraak is wel begrijpelijk, want het is nog maar de vraag of het wél een goed idee is dat bedrijven zich gaan bemoeien met de inhoud van de media waarin zij adverteren, zoals in het Verenigd Koninkrijk gebeurt.
Waar de grens ligt tussen het vrije woord en beledigend, vernederend en intimiderend zijn, is al jaren onderwerp van debat. In politiek correcte kringen ligt de grens vaak bij nodeloos beledigend zijn. Voor GeenStijl is ‘nodeloos beledigend’ juist onderdeel van de slogan. Media als GeenStijl, die zichzelf vaak voorvechter van het vrije woord noemen, zoeken die politiek incorrecte grensgebieden graag op om te vieren dat het kan. Of dat echt een toevoeging is aan de samenleving en aan de maatschappij is, is ook nu weer een vraagstuk wat opspeelt. Is het erg dat de door GeenStijl zo geroemde persvrijheid, tegen hen wordt gebruikt nu mediavrouwen GeenStijl met hun brief een koekje van eigen deeg geven?
Cover: Philip Strong
