[mks_dropcap style=”letter” size=”48″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]I[/mks_dropcap]edereen die wel eens op Twitter kijkt kent het: tussen de tweets onder een populaire hashtag staat plotseling een willekeurig ogende tweet met een onsamenhangende tekst en een link naar een website. Wie zo’n profiel wat nauwkeuriger onderzoekt zal snel tot de ontdekking komen dat de gebruiker van dit account kennelijk niet erg veel te melden heeft, alle tweets lijken op elkaar. De kans is groot dat het om een nepaccount gaat. Maar hoe komen die eigenlijk tot stand?
Veel volgers voor veel aandacht
Twitter is een sociaal netwerk, en dus gelden online vergelijkbare regels als offline. Iedereen wil vrienden zijn met de populaire mensen en op Twitter wil iedereen de profielen met veel volgers volgen. Daarnaast worden profielen met weinig volgers minder betrouwbaar gevonden dan profielen met meer volgers (al lijkt hier wel een bovengrens aan te zitten).
Alle begin is moeilijk
Voor bedrijven, maar ook voor bekende publieke personen kan het aantal volgers in het begin flink tegenvallen. Profielen moeten qua aantal volgers een bepaalde grens over om makkelijk nieuwe volgers aan te trekken, voor dat punt bereikt is gaan mensen ervan uit dat de gebruiker saai is en niets te melden heeft.
Goedkope truc
De uitkomst lijkt gevonden in de vorm van bedrijven als deze aanbieder of dit bedrijf: websites waar je voor een vrij bescheiden bedrag snel duizenden volgers kunt kopen. Er lijkt een flinke markt voor te zijn: er zijn tal van bedrijven die deze diensten aanbieden, en het aantal fake profielen op Twitter ligt tussen de vijf (volgens Twitter) en tien (volgens onderzoek) procent.
https://twitter.com/1DYareli/status/481446058258890752
https://twitter.com/1DYareli/status/481453485830201344
https://twitter.com/1DYareli/status/481460293286252544
In ieder geval is de conclusie dat van de ongeveer 255 miljoen maandelijks actieve gebruikers tussen de tien en twintig miljoen simpelweg nep zijn. Wanneer bepaalde profielen opvallende schommelingen in het aantal volgers laten zien wordt er al snel gedacht aan gekochte volgers: zo werd onder meer het campagneteam van Mitt Romney er op een gegeven moment van verdacht twittergebruikers te hebben gekocht.
Waar komen die volgers vandaan?
De vraag is hoe bedrijven er in slagen zulke enorme aantallen volgers te kunnen verkopen. Er zijn verschillende methoden. Om te beginnen is er de mogelijkheid dat bedrijven zelf nepprofielen aanmaken. Op Twitter zijn de eisen voor het aanmaken van een account niet erg hoog: een mailadres, een gebruikersnaam en een wachtwoord, en je kunt beginnen met spammen.
Een tweede mogelijkheid is het hacken van profielen. Phishing gebeurt niet alleen bij banken, ook inloggegevens van twitterprofielen zijn soms het doelwit van hackers. Eenmaal onder controle van deze bedrijven worden deze profielen misbruikt om betalende klanten te volgen of reclameberichten te versturen. Deze vorm van nepvolgers is duurder dan compleet verzonnen profielen: doordat deze profielen in een echt vriendennetwerk geïntegreerd zijn lijken zij betrouwbaarder en is het dus minder duidelijk dat het om gehackte profielen gaat.
Klant en slachtoffer tegelijk
In plaats van profielen te hacken zijn er ook bedrijven die gratis volgers aanbieden in ruil voor de inloggegevens van een account. Op deze manier komt een bedrijf zonder enige moeite aan een aanzienlijk aantal profielen waarover beschikt kan worden, die bovendien ook nog eens redelijk echt lijken omdat zij ook nog ‘gewoon’ in gebruik zijn. Mensen maken dan dus gebruik van de service van een bedrijf, maar zijn tegelijkertijd ook slachtoffer.
Tenslotte wordt soms geprobeerd volgers te genereren door massaal profielen met vergelijkbare interesses te gaan volgen. De hoop is dan dat mensen die gevolgd worden ‘terug gaan volgen’, omdat het account interessante informatie lijkt te bieden. Dit is natuurlijk niet in strijd met de regels van Twitter, maar wenselijk is het niet.
Elk spambericht staat een goede tweet in de weg
Het is niet erg verrassend dat Twitter nepprofielen probeert te verbannen. De profielen geven immers geen zinvolle, leuke, verrassende of nieuwswaardige tweets maar dienen enkel tot het tweeten van reclame, links naar websites met virussen of dubieuze aanbieders. Er zijn daarom bepaalde filtermechanismen waarmee nepprofielen worden opgespoord, maar deze zijn vrij eenvoudig te omzeilen. Daardoor heeft Twitter het voor alsnog lastig in de strijd tegen de neppe profielen. Bovendien is het maken van een twitterbot, een programmatje om berichten te versturen via nepprofielen, een kwestie van een basiscursus programmeren en een half uurtje stoeien met de developperspagina van Twitter.
Fake is fout
Uiteraard is er uitgebreid onderzoek gedaan naar de “zwarthandel” in nepprofielen. Wellicht dat er de komende jaren betere detectiemiddelen komen waarmee nepprofielen kunnen worden opgespoord. Twitter zal er veel aan gelegen zijn dit onderzoek te steunen: de site leeft natuurlijk van het bieden van goede content, en daar horen geen spamberichten bij. Wie wil weten of het eigen twitterprofiel ‘nepvolgers’ heeft kan trouwens hier terecht. De app geeft inzicht in het aantal neppe, inactieve en actieve volgers. Ondergetekende dacht heel wat luisterende oortjes te hebben, maar helaas: slechts 54 procent van de volgers is nog actief.
Cover: geralt
