Tekst: Roy Bakker

[mks_dropcap style=”letter” size=”48″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]O[/mks_dropcap]nno Hoes die vreemdgaat, het drugsgebruik van de woordvoerder van Wilders, het hondje van Obama of zijn twerkende dochter in de Amsterdamse Sugarfactory. Waarom boeit het ons allemaal? Het zal velen een zorg zijn bij wie Onno Hoes in bed stapt, maar helaas voor hem werd zijn privésituatie dusdanig uitgelicht dat het een einde aan zijn carrière als burgemeester van Maastricht maakte. Het is begrijpelijk dat de media even aandacht besteden aan de avonturen van burgemeester Hoes en een 24-jarige jongen, aangezien Albert Verlinde, Onno’s man destijds, toch de gezellige vogel was die ons iedere avond tijdens het avondeten op televisie vergezelde.

De vraag is echter of het ook terecht is dat de carrière van Hoes het uiteindelijk moest ontgelden. Heeft je seksleven, het huwelijk of een relatie dan zoveel invloed op het al dan niet capabel zijn om je baan als burgemeester een beetje proper uit te kunnen voeren? Als we de toenmalige opmerkingen op sociale media mogen geloven wel: ’Wat een opluchting (dat Hoes vertrekt), een sletje dat met ons belastinggeld hoereert kunnen we niet serieus nemen,’ aldus een Maastrichtenaar op Facebook. Anderen vonden al deze ophef een schande en kwamen tot de conclusie dat hij onterecht door de media kapot is gemaakt; privé is privé.

Uit onderzoek blijkt dat media tussen 1945 en 1999 steeds meer de focus leggen op de menselijke en persoonlijke kant van politici. Hierna is deze lijn, dankzij de komst van onder andere sociale media en de behoefte aan transparantie, nog veel verder doorgetrokken. De zogeheten privatisering, en personalisering,  van de politiek is inmiddels al een tijdje een onmiskenbaar feit.

Waarom het ons iets uitmaakt
Politici zijn nu eenmaal publieke personen. Volgens velen hebben wij dan het recht om ons volledig op het privéleven van politici te storten. Hij of zij kiest er immers zelf voor om in de schijnwerpers te gaan staan, nietwaar? Mensen die binnen de politiek een hoge functie bekleden, zijn doorgaans mensen met macht. Macht waar de burger belasting voor betaalt en macht waarmee ze invloed kunnen uitoefenen op ons dagelijks leven. Tegelijkertijd heeft de burger invloed op de carrière van diezelfde politici en daar maakt menigeen graag gebruik van.

Dan ga je misschien denken: ‘Als het haar al niet lukt om haar thuissituatie onder controle te houden, hoe moet dat dan met het hele land?’

Omdat politici – of het nu een burgemeester, kamerlid of president is – ons vertegenwoordigen, willen we een klik met ze voelen, ze moeten zijn zoals wij. Doorgaans kennen we aan een goede leider bepaalde eigenschappen toe. Denk aan charismatische, empathische, proactieve mensen die het voortouw nemen, sterke personen die kalm weten te blijven in situaties waarin zij met veel druk te maken hebben. Als je op Hillary Clinton zou hebben gestemd, geloof je idealiter dat ze de aangewezen persoon is om de Verenigde Staten te leiden. Kom je er vervolgens achter dat ze geen contact met haar eigen kinderen heeft en haar relatie een puinzooi is, dan ga je misschien denken: ‘Als het haar al niet lukt om haar thuissituatie onder controle te houden, hoe moet dat dan met het hele land?’

Hetzelfde gaat op voor Donald Trump. Je wilt je kunnen identificeren met degene die jou vertegenwoordigd en wil je worden vertegenwoordigd door een man die ongevraagd handtastelijk bij vrouwen wordt en denigrerend over immigranten spreekt, terwijl je zelf van die eigenschappen walgt en er een andere mening op nahoudt?

De interesse in het individu is een logische consequentie van de ontzuiling, mediatisering en de individualisering van de politiek. Het wordt steeds minder belangrijk of je bij een bepaalde subcultuur, stroming of groep hoort en jouw politieke keuzes daarop baseert. Daartegenover staat dat het des te belangrijker lijkt te zijn dat een politiek individu bij jouw persoonlijkheid en waarden past.

Nieuwswaarde
De nieuwswaarde van een gebeurtenis is ook van groot belang. Journalisten merken simpelweg dat bepaalde berichten het online goed doen. Sommige artikelen leveren nu eenmaal meer kliks op dan andere en dat is altijd fijn wanneer je een potentieel adverteerder of investeerder moet overhalen tot een samenwerking. Wanneer mensen dan massaal klikken op een artikel over de twerkende dochter van Obama, maar geen tijd vrij willen maken voor zijn plannen in Syrië omdat dit te saai zou zijn, weet de commerciële journalist wel wat voor soort artikel de volgende keer online moet komen. Op deze manier ontstaat er loze berichtgeving over de politiek omdat dit meer views, kliks en unieke bezoekers oplevert.

Wil je het hele artikel lezen? Pak dan het Medium Magazine mee op de Roeterseiland Campus!

Cover: Daan van Houten