[mks_dropcap style=”letter” size=”48″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]G[/mks_dropcap]isteravond maakte ik mijn debuut op de Nederlandse televisie. Samen met studievereniging Mercurius had ik de kans een aflevering van De Wereld Draait Door bij te wonen. Ik maakte mijn debuut dan ook als publiek, er was geen noemenswaardige rol voor mij weggelegd. Ik piepte soms voorbij tijdens verhalen over Obama, een interessant mini-college van Robbert Dijkgraaf over symmetrie en tussen de bedrijven door.

Al had dat wel gekund, zo’n noemenswaardige rol. Virgil, een student van achttien jaar oud, mocht zomaar de promo overnemen. Ik had het hem nooit na gedaan, al zou het wel m’n stoutste droom kunnen zijn, want wát een leuk iets is de televisie vanaf deze kant!

Focus
For everything’s a first en ik zat vandaag dus voor het eerst in een televisiestudio. Ik heb mijn ogen uitgekeken en was gefascineerd door de passie en de focus die de cameramensen en regisseurs hadden voor, tijdens en na de opnames. Alsof het werk nooit stopt en altijd doorgaat. Alles loopt dan ook perfect. Is het ene koffiekopje leeg? Staat er zo weer een ander. Moet de ene gast weer terug en de andere aan tafel? Wordt zo geregeld en alles geheel buiten het beeld om en zó verschrikkelijk soepel. Ik vind dit ontzettend knap, omdat enige vorm van klunzigheid je meteen ongeschikt zou maken voor deze professie. Dat was dan ook wel de conclusie waartoe ik kwam: deze kluns zou het nooit kunnen. Al zal het voor hen ook ooit een eerste keer zijn geweest, want dit gaat niet zomaar vanzelf.

Enige vorm van klunzigheid maakt je meteen ongeschikt voor deze professie

Magisch wereldje
Ik snap heel goed dat heel veel mensen ervan dromen om ooit in dit wereldje terecht te komen. Het heeft echt iets magisch; de camera’s, het licht, het geluid en het idee dat je iets maakt waar ontzettend veel mensen naar kijken en wat bewonderd wordt. Ik vind dat een heel mooi idee en daarom spreekt het me toch meer aan dan ik van tevoren had gedacht. Samen naar iets toewerken en elke avond zo’n programma neerzetten lijkt me niet alleen leuk omdat ik hierbij de twee dingen die ik graag doe zou kunnen combineren; journalistiek en creatief bezig zijn.

Maar ook omdat je elke dag hetzelfde proces doorgaat, waar uiteindelijk een hele hoop waardering en voldoening voor terugkomt. Dat lijkt me mooi en het lijkt me dan ook een vak wat je lang uit zou kunnen oefenen. Ik zou er in ieder geval elke dag met een hoop plezier naar toe gaan. En is dat niet het doel? Iets doen wat je ontzettend leuk vind, waar je altijd zin in hebt en gelukkig van wordt?

Samen met Paul zongen we Droomland, wat voor zowel een hoop enthousiasme als verwarde blikken zorgde

Menselijkheid
Ook de menselijkheid van personen die je eigenlijk altijd alleen maar via de buis ziet, viel op. Paul de Leeuw, tafelheer van de avond, kwam aanzetten met zijn iPhone, die helemaal vol blijkt te zitten met zijn eigen muziek. De band-versies, zodat hij altijd en overal een liedje kan doen. Zo ook voor ons, twintig minuten voor het begin van de uitzending. Samen zongen we Droomland, wat voor net zoveel mensen bekend was als onbekend. Dit zorgde nogal voor een gemengde sfeer, van heel veel zwaaiende handen en zingende mensen, met daartegenover een hoop verwarde blikken van (vooral) studenten, die geen idee hadden wat voor een nummer hen werd toegezongen. Een en al gezelligheid gelukkig, dat wel.

Het is bijzonder om te zien hoe mensen zich voorbereiden op het programma. Sommige gasten nemen nog even een momentje voor zichzelf, Matthijs neemt de laatste dingen nog even door met de programmaleider. De teruglopende digitale klok, die vanaf elke plek in de studio te zien is, zorgt ervoor dat iedereen weet waar het op staat. Hoeveel tijd er nog is voordat het echte werk begint. Dit zorgt ook voor constante scherpte, niet alleen bij de programmamakers, maar ook bij de mensen in het publiek. Al blijf je altijd merken dat het ook maar gewoon mensen zijn, die na hun kopje koffie de smaak weg willen poetsen, want je leest het goed: Matthijs van Nieuwkerk eet ook gewoon smintjes.

Cover: Mercurius