[mks_dropcap style=”letter” size=”48″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]D[/mks_dropcap]e Amsterdamse Kay Nambiar (33) is onder andere muzikant, model en presentator, maar studeerde tien jaar terug nog gewoon Communicatiewetenschap aan de UvA. Met een master marketing in het vooruitzicht, liep het leven toch anders — al mist Nambiar het plezier van studeren af en toe wel. “Soms vraag ik me af waarom ik in deze rotbusiness zit. Dat entertainment? Allemaal gebakken lucht.”

We ontmoeten Nambiar in het chique Hoxton Hotel aan de Herengracht. Hij is gehaast; moet over een uur weer ergens anders zijn. Die drukte en doorstroom blijken symbool te staan voor Nambiars hele carrière, te beginnen bij zijn leven als student. “Ik vind leren ontzettend leuk en genoot echt van studeren. Mijn interesses wisselden alleen continu. Ik twijfelde over rechten en medicijnen, maar ben vanwege mijn tweetalige opvoeding toch Engels gaan studeren. Na twee jaar netjes mijn punten te hebben gehaald, ben ik daar weer mee gestopt en ben ik Communicatiewetenschap gaan studeren met een minor in bedrijfskunde en het oog op een master marketing.”

Ja, alleen statistiek, fucking SPSS

Het gemakkelijk studeren gold niet voor ieder vak. “Ja, alleen statistiek, fucking SPSS (een programma voor data-analyse, red.) en regressieanalyses, Jezus Christus zeg. Dat heb ik wel eens moeten herkansen, maar toen het kwartje eenmaal viel, haalde ik meteen hoge cijfers en begon ik zelfs in dat vak wel plezier te krijgen.”

Hoe zag je studentenleven eruit? Was je lid van een vereniging, werd er veel gefeest?
Nambiar lacht. “Nee. Geen vereniging. Had je dat van me verwacht? Ik ben geboren en opgegroeid in Amsterdam en had al een redelijk steady sociaal leven hier. Iedereen moet doen waar -ie zin in heeft, maar ik heb nog steeds weinig met zulke verenigingen. Maar goed, ik leerde makkelijk, dus bracht wel genoeg tijd door op feestjes. En door mijn modellenwerk, waar ik op mijn zeventiende mee begon en al die studies van betaalde, reisde ik veel.”

Ernaast was veel ruimte voor muziek. “Ik speelde altijd al met mijn broertje in een bandje en tegen het eind van mijn studie begon dat een beetje te lopen. Ik weet nog goed dat ik na mijn laatste tentamen dacht: Het is mooi geweest. Fuck Karl Popper en zijn falsificatietheorieën. Ik ga gewoon muziek maken.”

Als gitarist in de band Valerius scoort Nambiar een hit met She doesn’t know, daarna wordt het stil rondom de band. Wat is er na dat nummer met Valerius gebeurd?
“We hebben in Indonesië nog twee nummer-één-hits gehad en er werden nog wat nummers op de Nederlandse radio gedraaid, maar een hit als She doesn’t know zat er niet meer tussen. Op een gegeven moment, na het tweede album en uitputting van de creativiteit, hebben we besloten er stilzwijgend mee te stoppen. Iedereen is op muzikaal gebied zijn eigen weg gegaan.”

Inmiddels presenteert Nambiar voor MTV en interviewt hij muzikanten. Ter opvulling van een muzikaal gat?
“Nou, het is wel een stiekeme frustratie die ik af en toe voel. Maar nee, ik vind het sowieso leuk om de connectie met mensen te vinden in een gesprek. En dat het dan over muziek gaat, is mooi meegenomen.”

Na Valerius vormde Expeditie Robinson het begin van je individuele bekendheid. Kreeg je tijdens die opnames al plezier in het werken voor de camera’s en televisie?
Nambiar grijnst. “Ik hield en houd eigenlijk nog steeds niet echt van camera’s. Wel kwam ik er gaandeweg, op het eiland, achter dat het echt het beste werkt als je gewoon jezelf bent voor de camera, hoe moeilijk dat soms ook is. Toen realiseerde ik me: als ik mezelf kan zijn — en mensen vinden dat oké om naar te kijken — dan vind ik het niet erg om te doen. Je kunt voor zo’n camera natuurlijk wel een beetje een houding aannemen, maar dat werkt, voor mij althans, niet.”

In hoeverre heeft je deelname aan Expeditie Robinson invloed gehad op je dagelijkse drukke, stadse leven?
“De overgang na de opnames, terug naar Amsterdam, was vrij overweldigend. Maar in totaal zit je er hoogstens dertig dagen. En alles went, uiteindelijk is het een herinnering die ik koester; een gevoel dat ik af en toe nog terug kan halen als ik weer op een rustige plek ben. Je wordt redelijk snel in beslag genomen door het stadsleven. Weer moeten ‘wennen’ is maar van korte duur.”

Naast het maken en presenteren van programma’s op MTV heb je inmiddels bij SBS gewerkt. Voor Expeditie Robinson had je geen ambitie om voor televisie te gaan werken, maar plotseling moest je programma’s gaan presenteren. Train je zoiets, draait het gewoon om ervaring opdoen?
“Zeker, het is een kwestie van meters maken. Ik heb overigens wel veel gehad aan mijn studie Communicatiewetenschap, door die bachelor heb ik echt leren presenteren. Wat heel leuk is aan mijn werk voor MTV, is dat ik vanaf dit jaar eigen programma’s mag bedenken en ontwikkelen, omdat er meer ruimte komt voor lokale producties. En er ligt bij het presenteren nog een uitdaging, daar wil ik wel gewoon echt nog in groeien.”

Leren presenteren is niet het enige dat Nambiar heeft overgehouden aan zijn studietijd.
“Het klinkt cliché, maar het academisch denken, het continu kritisch zijn naar mezelf en anderen, dat helpt me nog dagelijks. Net als de discipline die ik in mijn studietijd heb moeten opbouwen. Maar het schrijven van coherente stukken heb ik net zo goed bij Communicatiewetenschap geleerd. Ik controleer mijn mails altijd zorgvuldig voor ik ze verstuur. Als ik zie hoe en wat mensen me af en toe mailen, dan denk ik echt: ‘Hoe kun je dit in godesnaam typen en dan versturen?”

Naast presentatiewerk en het maken van muziek verdient Nambiar al sinds zijn studietijd zijn geld als model. Op je profielpagina van het bureau waarvoor je werkt, staat naast je lengte en haarkleur ook het aantal Instagram-volgers dat je hebt.
Nambiar schiet in de lach. “Oh, echt?”

Het is best een heftige realisatie dat alles kwantificeerbaar is in deze tijd, dat je status wordt gelinkt aan nummertjes

Opvallend genoeg is dit blijkbaar net zo relevant als uiterlijke kenmerken. Ben je daar veel bewust mee bezig?
Er valt een korte stilte. “Nou, ik heb eigenlijk een schijthekel aan social media. Ik ben er noodgedwongen mee begonnen toen ik met Expeditie Robinson meedeed. Je moest gewoon berichten posten en foto’s plaatsen. Ik ben er altijd een beetje laconiek mee omgegaan en het is best wel een heftige realisatie dat alles dus kwantificeerbaar is in deze tijd, dat je status wordt gelinkt aan nummertjes. Eerst gold dat al voor het aantal nullen op je bankrekening, nu draait het ineens om je online bereik. Ik merk het ook soms op een event of borrel, dat mensen naar elkaar fluisteren: ‘Die heeft gewoon tweehonderdduizend volgers!’ Dan vraag ik me af wat er met persoonlijk contact is gebeurd. Maar ik moet toch mijn trots inslikken en het gewoon doen, het als instrument zien in mijn werk.”

Pratend over Nambiars toekomst, komt een steeds terugkerend dilemma naar boven.
“Ik heb altijd twee gedachten die elkaar afwisselen in mijn leven als het gaat om werk. Aan de ene kant voelt die continue ontwikkeling en vrijheid top, aan de andere kant denk ik soms: ‘Shit, wat eng, waarom heb ik niet wat meer zekerheid?’. Ik word een keer oud en wil dan gewoon op de bank kunnen zitten met een soort zeker gevoel. Ik denk wel dat in beweging zijn iets is wat je jezelf moet blijven opleggen.”

Wat zou je studenten van nu mee willen geven op basis van jouw eigen ervaringen?
Nambiar twijfelt; denkt terug aan zijn eigen studententijd. Na het ophalen van wat herinneringen is hij eruit. “Ik deed wel een beetje flauw over Popper, maar wat ik in die tijd leerde was wel heel erg interessant. Ik had me daar achteraf gezien misschien toch nog wel meer in willen verdiepen. Bij mij is tijdens mijn studie en in mijn latere leven wel naar voren gekomen: als je iets doet, doe het dan goed. Zo niet, stop er dan lekker mee. Steek je tijd in iets waar je wel passie voor voelt. Oh ja, en ontwikkel je sowieso vooral ook op andere vlakken dan alleen je studie – maar vergeet je studie niet, want leren is iets moois!”

Cover: Thomas Korver