[mks_dropcap style=”letter” size=”48″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]H[/mks_dropcap]ij keek naar me. Ik voelde het. De connectie was daar. Hoewel de afstand tussen ons zeker niet klein was, bleken onze blikken sterk genoeg om elkaar terug te vinden in de door iPhones verlichte menigte. Het was zo’n gevoel waarbij je denkt: wow.
Wat dat is, dat weet je dan niet. Maar dat het er is, dat weet je dan wel. Je voelt het gewoon, daar hoef je niet per se woorden met de ander voor te hebben gewisseld. Dit, dat hadden wij, Justin en ik. Echter, deze keer was het anders. Wij wisten nu wel wat het was, dat iets. Het was pure liefde op het eerste gezicht.
En zo geschiedde het. Hij beschreef mijn uiterlijk, wat overigens niet nodig was; de chemie tussen ons was genoeg om te beseffen dat het om mij ging. Mijn one and only riep mij het podium op, sprong nog een keer op zijn zwevende trampoline en de massa spreidde zich net als de Rode Zee dit ooit deed voor Mozes. Then it happened… Alle Beliebers die vanaf 08.00 uur ’s ochtends hadden gebivakkeerd op het terrein rondom de GelreDome waren getuige. Biebs verklaarde zijn onverwoestbare liefde… aan mij.
Natuurlijk wist ik niet wat mij overkwam toen Justin mij riep, ook zijn 30 duizend fans die gekomen waren voor zijn Purpose World Tour stonden perplex. Excuses, dat neem ik terug. Ongeveer 25 duizend mensen waren fans, de andere vijfduizend waren vaders die achterin bij de staanplaatsen verloren stonden te wachten totdat hun dochters uitgegild waren.
Gevangen in zijn succes, zo paradeerde mijn schatje over het podium
Zo ving ik een gesprek tussen vader en dochterlief op: “Ga jij maar lekker naar voren lieverd, dan blijf ik hier wel wachten tot dat het is afgelopen!” Vaders die voor het eerst hun dochters naar een concert laten gaan maar toch wel in de buurt willen zijn voor wanneer een dochter bezwijkt bij het zien van haar grote liefde. En dat juist die grote liefde nou voor mij koos, unbeliebable. Of gewoon zoals Justin die avond zong “If I was your boyfriend…“
Hadden die vaders nou toch maar gewoon als wegbrengouder in de auto gewacht en daar naar What do you mean geluisterd. Waarschijnlijk was in de auto bovendien dezelfde CD-versie geweest.
https://www.instagram.com/p/BLYL3Laghi6/?taken-at=13811120
Dat onze lieve JB playbackte, daar kon niemand omheen. Maar was dat erg? Nee. Inmiddels heeft onze 22-jarige superster nu al iets meer nullen op zijn bankrekening staan dan de meeste van ons zonder stotteren kunnen uitspreken. Waarom zou hij nog live zingen? Zijn adorerende fans komen zonder twijfel opdagen, dus wie geeft hem ongelijk. En daarbij, na 85 keer hetzelfde optreden gegeven te hebben – met telkens maar één of twee dagen er tussen! – zou zelfs de vergeetachtige Dory ineens helemaal kierewiet worden. Uit verveling zou iedereen die een beetje ster is een wanhopige poging doen om het Bieber-gekrijs te onderdrukken, op zoek naar werkelijke interactie.
Gevangen in zijn succes, zo paradeerde mijn schatje over het podium. Eenzaam, dat zal hij vast wel een beetje zijn. Wat zou er in zijn hoofd omgaan elke keer als hij even op de grond mag liggen? “Nog maar 49 shows en dan mag ik dit hele circus over een paar jaar weer opnieuw doen in de hoop dat de gemiddelde leeftijd van de achterban van 14 naar 24 jaar oud is veranderd.
Toen werd ik wakker, met Justins talentvolle dansmoves tijdens Sorry nog in mijn gedachte. Denkend aan dat hij drie dagen geleden nog bij me om de hoek aan het voetballen was, een kopje koffie dronk en een balletje wegsloeg op de golfbaan, besefte ik dat ik het eigenlijk niet zo erg vond dat dit enkel een droom was. Want door de versnelling en de druk waarin Justin zijn leven leeft, zal hij wel eens het dertiende lid van de 27 Club kunnen worden. Dat wil toch niemand, de liefde van je leven op 27-jarige leeftijd begraven. We worden immers 110, en dat zullen dan wel 83 heel eenzame jaren worden. Zo zonder de liefde van m’n leven.
Cover: NRK P3
