[mks_dropcap style=”letter” size=”48″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]D[/mks_dropcap]e tentamenweek is in volle gang en dat betekent dat het hoogtij weken zijn voor de universiteitsbibliotheek. Ook wel bekend als ‘de ub’ onder studenten. Ik ga altijd naar de ub op Roeterseiland, en met mij vele anderen. Zo vlak voor de tentamens krioelt het er van de gestreste studenten, met ieder zijn eigen rituelen. Tijd voor wat veldwerk, nu ik er toch ben..
Vrijdagmiddag krijg ik een filmpje doorgestuurd van een ‘ub lotgenoot’. Het filmpje laat een woordenwisseling zien (lees: geschreeuw in de stilteruimte), gaande om een zitplaats. Ja, een zitplaats. Na wat geduw en getrek aan de stoel besluit de één de spullen van de ander mee te nemen, zodat de stoel vrij komt. Om zulk kinderachtig gedoe te voorkomen zorg ik ervoor dat ik de volgende dag stipt om negen uur voor de deur sta, klaar om mijn territorium af te bakenen. Bij aankomst word ik omsingeld door zeker tachtig andere studenten. Klokslag negen uur wordt de deur geopend en wurmt iedereen zich naar binnen. Vrij frappant dat mensen staan te wachten totdat ze mogen studeren, omgekeerde wereld als je het mij vraagt. Maar goed, ik loop als een mak schaap achter de niet zo makke schapen aan en claim mijn lievelingsplekje dat, in tegenstelling tot de plekken aan het raam, niet zo populair is.
Vrij frappant dat mensen staan te wachten totdat ze mogen studeren, omgekeerde wereld als je het mij vraagt
Al snel komt er rechts van me een verschrikkelijk knappe jongen zitten, links een schuchter meisje. Buren zijn belangrijk wanneer je in de ub studeert. Met hen heb je namelijk een stilzwijgend contract dat wordt gesloten met één blik en een simpel lachje. Hiermee spreken we af dat we elkaars plek zullen bewaken als we naar de wc moeten of pauze willen houden. Een goede buur is beter dan een verre vriend, blijkt maar weer. Net als mijn buren kom ik niet in de vroege ochtend naar de ub om te leren, maar om een zitplaats te claimen. Vandaar dat ik, net als het overgrote deel van mijn ‘ub-lotgenoten’, Facebook open om vervolgens het eerste halfuur niks uit te voeren. Na een halfuur doelloos scrollen zijn vrijwel alle plekken bezet en realiseren we ons dat het dan toch tijd is om te doen waarvoor we gekomen zijn: keihard studeren.
Na een tijdje druipen de laatkomers binnen. Hopeloos kijken ze. De blik in hun ogen spreekt boekdelen: nu al vol? Hoe crux het ook is: dit bevestigt mijn gevoel dat ik er goed aan heb gedaan om half acht mijn bed uit te rollen. Helaas ken ik ook de andere kant van het verhaal, waarbij ik me mateloos erger aan het feit dat het niemand iets uitmaakt dat ik me hier rot loop te zoeken naar een zitplaats, terwijl zij rustig zitten te Facebooken. Eigenaardige wezens, wij mensen.
Koptelefoon op, deep house muziek aan en gaan met die banaan. Een trillende telefoon. Wie is er nou zo dom om zijn telefoon op trilstand te zetten in de ub? Nou ik dus. Het fijne was dat ik er pas na twee uur achter kwam dat het de mijne was. Sorry buufjes.
De tijd vliegt als je het leuk hebt; inmiddels heb ik flinke honger gekregen. Dat ik niet de enige ben, blijkt uit het aantal studenten dat met mij naar de Albert Heijn slentert. Na de lunchpauze zie ik dat het overgrote deel van wat in de bonus is, bij het afval ligt in de ub. Nog geen paar centimeter van het bordje ‘glasbak beneden bij de magnetron’ staan tien lege glasflessen. De communicatie van de UvA heeft blijkbaar ook nog wat verbeterpuntjes.
Half twee… half vier… inmiddels heeft mijn concentratie mij al meerdere keren in de steek gelaten. Nu begint het echt saai te worden. Op wat studenten na die spontaan de slappe lach krijgen of hun telefoon opnemen in de stilteruimte en vervolgens een sprintje naar buiten te trekken, gebeurt er niks. Als de avond begint, begint de ub leeg te stromen. De één gaat naar huis, de ander gaat vrijwillig in de rij staan voor een magnetronmaaltijd die nooit is wat je had gehoopt. Na het eten blijven de die hards over en komen de studenten die het liefst ‘s avonds leren binnen. Nog eventjes knallen dan maar, besluit ik. Waar stipt om negen uur de deur open werd gedaan, wordt ook stipt om kwart voor tien omgeroepen dat de ub gaat sluiten. Of je dus wilt ophoepelen. Ik pak mijn spullen in, loop de trap af, kijk nog één keer achterom en krijg spontaan medelijden met de schoonmakers die de achtergelaten rotzooi moeten opruimen. Dag ub, tot morgen, waar het hele ritueel zich opnieuw zal afspelen…
Cover: Oscar F. Hevla
