Met een tweedelige show van pakweg tweeënhalf uur weet Yo La Tengo het publiek in Paradiso in een trance te brengen. De Amerikaanse indierockband die sinds de jaren tachtig optreedt, doet denken aan de bekendere, experimentele The Velvet Underground, maar weet op het podium een unieke sfeer neer te zetten. Het concert herinnert pas aan de bekendere experimentalisten, wanneer Yo La Tengo als voorlaatste nummer I’ll Be Your Mirror covert.
De driekoppige band bestaande uit gitarist Ira Kaplan, drummer Georgia Hubly en bassist James McNew heeft al acht keer eerder in Paradiso gestaan. Op dinsdag 18 april weet de groep wederom zijn meesterschap te tonen door onderling te wisselen van instrumenten en hoofdzang. Zo krijgt Ira Kaplan niet alleen steeds een nieuwe gitaar in zijn handen gedrukt, maar kruipt hij ook achter de synthesizer en neemt hij de basgitaar in zijn hand.
Het nummer Sinatra Drive Breakdown is niet alleen het openingsnummer van het album This Stupid World dat dit jaar verscheen, maar is ook het eerste nummer van Yo La Tengo’s optreden in Paradiso. De toon van de avond is gelijk gezet. Dit wordt een avond om volledig op te gaan in elk nummer. De nummers beginnen vrij rustig, maar eindigen bijna allemaal met luidruchtige gitaarfeedback. De structuur van een lange opbouw, een ordelijk middenstuk en gecontroleerde chaos typeert niet alleen de structuur van de nummers, maar karakteriseert de opzet van het hele concert. Het optreden is opgedeeld in twee sets met een pauze van een half uur. Yo La Tengo bouwt langzaam naar zijn hoogtepunt met een zachte, ordelijke eerste set en een harde, drukke tweede set. De band sluit af met een charmant chaotisch toegift, waar een fan een nummer mag kiezen. “Jij daar! Ja jij. Jij mag het volgende nummer kiezen.” De band speelt vervolgens feilloos het nummer Sugercube.
Het publiek weet als geen ander mee te gaan in de sfeer van de drie bandleden: ingetogen en statisch. De opkomst is wat je zou verwachten van een rockband die zijn wortels heeft in de jaren tachtig: overwegend mannen van middelbare leeftijd, maar ook wat jonge enthousiastelingen hebben de zaal weten te vinden. De gemiddelde leeftijd mag de pret niet drukken, want tijdens de tweede set – anderhalf uur nadat de band voor het eerst het podium heeft beklommen – beginnen er voorzichtig wat hoofdjes te knikken. Sterker nog, tijdens de tweede set wordt de overtuigende opbouw van het nummer Autumn Sweater door een groepje enthousiaste jongeren bij het podium aangegrepen om een mini-moshpit te creëren – iets wat niet mogelijk leek tijdens de eerste set.
Een extern geluidsteam is geen garantie voor goed geluid in Paradiso, maar de geluidstechnici van Yo La Tengo weten – op een enkel moment van rondzingen na – een degelijke show neer te zetten. Opvallend is het lage audioniveau dat tijdens de eerste set soms slechts zestig decibel bedraagt. Ter referentie: dat is zacht genoeg om een plastic glas aan de andere kant van de zaal te horen vallen, wat overigens vaak gebeurt voor een publiek zo statisch.
De lichtshow sluit goed aan bij het gevoel van het optreden. Eenvoudig en beheerst. Yo La Tengo weet: wij hebben weinig nodig om te bewijzen dat we hier op de juiste plek zijn. Zelfs als een nummer een chaotische climax bereikt, weigert de lichttechnicus om stroboscopische lichteffecten te gebruiken. In plaats daarvan wordt gedurende elk nummer een andere kleur benadrukt: soms overwegend groen, dan weer blauw of rood, maar niks spectaculairs. Een goede keuze, omdat de onopvallende lichtshow het publiek in een trance houdt. Yo La Tengo is allesbehalve spectaculair, maar weet met weinig sensatie een overtuigende en beheerste show neer te zetten.
Op dinsdag 18 april trad Yo La Tengo op in de uitverkochte grote zaal van Paradiso.
Cover: Niels Kievits
Geëdit door Gijs Berk
