Je hoort het tegenwoordig steeds vaker; bewuster leven, leven in het moment en dan vooral zonder telefoon. Ik denk er steeds vaker over na en al klinkt het redelijk zweverig, misschien wordt het toch tijd om mijn moeder na al die keren ‘Goh, kijk toch niet steeds op je telefoon!’ en ‘Is het nu allemaal zo interessant wat daar gebeurt op dat schermpje?’ toch eens gelijk te geven. Eigenlijk is het complete waanzin.
De reden dat ik er nu zo over na ben gaan denken is door het artikel wat afgelopen week in de Trouw stond. ‘Intenser, rijker en gelukkiger leven? Zet je smartphone eens uit!’ schreeuwde de pagina mij toe. Het artikel trok gelijk mijn aandacht; op dat leven zit ik wel te wachten. Naarmate ik het artikel verder ging lezen, klonk het eigenlijk heerlijk: een weekje zonder telefoon.
De moed zoeken
Een student die in het artikel aan het woord komt noemde de treinreis die hij naar de universiteit maakte ineens vakantie, het leren ging bij hem beter en het maakte hem een stuk productiever en uitgeruster. En dat is nu precies wat ik nodig heb. Na die eerste weken op de universiteit heb ik kennis gemaakt met een soort vermoeidheid die ik me niet voor ogen kon houden, lever ik meer geschreven stukken in dan alle opdrachten van de middelbare school bij elkaar en kom ik eigenlijk met alles tijd te kort.
Maar toch durf ik het niet. Ik heb er gewoon het lef niet voor om het zwarte hoopje technologie wat me een rib uit mijn lijf heeft gekost en elk moment van de dag vastgeplakt zit aan mijn hand, uit te zetten en voor een week niet meer aan te raken. In de tussentijd van het schrijven van dit stukje heb ik mijn telefoon al wel 3 keer gecheckt, al die keren Snapchat, Facebook en Instagram geopend en ben ik geen steek wijzer geworden. Zo erg is het dus gesteld met me.
Genieten van de wereld
We laten ons allemaal afleiden door onzin, een soort van intermediaire aandacht waar we allemaal naar hunkeren: we kunnen niet meer zonder. Als we het niet hebben, worden we schijnbaar doodongelukkig en weten we niet meer wat we met onszelf aan moeten. Ik niet in ieder geval. Ik begin het me steeds vaker te realiseren en vind het zo erg. Feestjes moeten altijd vastgelegd worden op Snapchat, wanneer ik nieuwe schoenen heb, kan ik er alleen maar blij mee zijn als ze tachtig likes hebben gekregen en alles wat er in mijn leven gebeurt deel ik met al mijn zogenaamde vrienden op Facebook. Diep en diep triest.
Het hier en nu kan zo mooi zijn
Ik wil hiermee echt niet oproepen dat iedereen massaal zijn telefoon in de gracht moet gooien, ik zou het niet durven. Ik ben mij wel steeds meer aan het realiseren dat de wereld om ons heen zo ontzettend mooi is en dat we ons daar best wat vaker bewust van mogen zijn en wat vaker van het scherm op moeten kijken. Genieten van de bloemetjes, de frisse lucht en vooral van het leven om ons heen: de technologie het niet altijd over laten nemen. Het is zo mooi en het is vreselijk zonde om al onze aandacht in die virtuele wereld te stoppen terwijl hetgeen om ons heen, dat wat er altijd al was en waar het allemaal mee begon, het hier en nu, zo mooi kan zijn.
Het zou mij een stuk gelukkiger maken om wat vaker gewoon rond te kijken, de omgeving op te nemen en te genieten van wat er om mij heen gebeurt. Bij deze neem ik mij voor, op zoek naar een balans tussen de echte wereld en de technologie, momentjes dat het voelt alsof je op vakantie bent wanneer je naar de universiteit onderweg bent en momentjes in bed met Netflix en thee, altijd genieten maar ook leren en fouten maken, feestjes bouwen in het hier en nu, niet te veel denken aan wat later komt. Altijd op zoek blijven naar de balans; allesomvattend voor het goede, gelukkige leven.
Cover: Adrianna Calvo
