[mks_dropcap style=”letter” size=”48″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]O[/mks_dropcap]nlangs ben ik aangenomen als communicatieadviseur en PR-medewerker bij een consultancy dat zich vooralsnog voornamelijk richt op de logistieke sector. Mijzelf alwetend wanende stapte ik de eerste dag vol goede moed mijn nieuwe kantoor binnen en nam ik plaats achter mijn bureau. Ik staarde uit het raam, genietend van het uitzicht over het IJ. De zon liet haar eerste ochtendstralen over het water glijden. De zonsopkomst was iets wat ik als student al even niet meer had gezien en het was aangenaam rustgevend. Enkele minuten later werden de eerste documenten op mijn bureau gelegd.
Reality check
Zo nu en dan word je er op de universiteit door een docent aan herinnerd dat je behoort tot dat segmentje communicatieprofessionals dat later binnen het vak als autoriteit zal gaan gelden. Onderling maak je elkaar dan ook nog eens wijs dat wij het allemaal wel weten. Of het nu gaat om baanbrekend onderzoek uitvoeren, scherp advies geven of marketingmiljonair worden, we zullen ongetwijfeld allen goed boeren of in ieder geval iets significants bijdragen aan een organisatie, de wetenschap of de maatschappij. Het kan daardoor hard aankomen als je met die instelling een bedrijf binnenwandelt en daar een reality check om de oren krijgt.
“Wel eens van gehoord..”
Op zo’n moment kom je er achter dat je eigenlijk niet zo veel weet. Ik merkte dat ik op mijn sollicitatiegesprek interessante verhalen kon vertellen en begrippen kon gebruiken waar de eigenaar van het bedrijf geen kennis van had. Je vertelt dan mooi over het bandwagon effect, de FCB grid, het ELM model en framing waardoor je vrij gemakkelijk serieus wordt genomen. Maar toen ik daadwerkelijk aan het werk was en mij het één en ander werd gevraagd, merkte ik dat ik vaak moest reageren met ‘’ehm ja, dat ken ik wel, daar heb ik van gehoord en dat hebben we op de UvA besproken. Maar ik moet het nog even opzoeken en dan kom ik er op terug!’’ Je merkt dat alles je bekend voorkomt, maar je het toch niet zo precies weet.
Een medestudent van mij die fanatiek al haar boeken aan het verkopen was, kwam er bij het schrijven van haar scriptie achter dat het inmiddels verkochte statistiekboek toch nog van pas had kunnen komen. Ik ben blij dat ik alles bewaard heb en kan iedereen aanraden dat ook te doen. Ik ben met regelmaat ’s avonds in één van mijn boeken aan het bladeren, zodat ik in de vergadering van de ochtend erna weer wat concepten kan uitleggen.
Luister maar naar mij
Ik heb de mazzel dat ik via via een prachtige functie heb weten te bemachtigen, waarbij ik heel stoer communicatiebeleidsplannen voor het nieuwe jaar aan het schrijven ben, alle teksten op de website mag herschrijven en zelf een marketingafdeling kan opzetten. Ik word binnen het bedrijf gezien als autoriteit op het gebied van communicatie en PR en mag een stagiair lastig vallen met opdrachten. Wat overigens wel ironisch is, gezien het feit dat ik zelf nog mijn stage moet lopen. Ik moet toegeven: het is een startup en er was nog een gapend gat in de communicatieafdeling, waar ik mooi op strategisch niveau in kon rollen. Geen gezeur met onderaan beginnen en dan omhoog klimmen, maar kunnen zeggen wat ik vind en het dan nog geïmplementeerd zien worden ook! Dat is heerlijk en de functie staat mooi op mijn LinkedIn, maar makkelijk is het niet. Ik heb geen mentor, niemand om vragen aan te stellen en ik kan niet sparren met iemand die dezelfde kennis heeft. Vandaar dat ik al na een week contact opnam met één van mijn favoriete docenten van de UvA en hem met een ontbijt in een café overhaalde om één op één met mij in gesprek te gaan. Uiteindelijk heb ik op een bierviltje topadvies gehad voor de prijs van een broodje kip. Een aanrader aan iedereen die advies nodig heeft! En ik kan weer shinen bij het bedrijf waar ik werk: “hoor eens wat voor ideeën ik heb, jongens!”
Dus daar zit je dan, als eindbaas Don Draper met je stropdas en manchetknopen. Tot je erachter komt dat je helemaal niet weet hoe je je vage kennis naar de praktijk vertaalt en je tot diep in de nacht aan het Googlen bent wat je vandaag weer voorbij hebt horen komen tijdens de urenlange vergaderingen. Opgeleid en scherp, dat ben je natuurlijk wel. Maar een professional of expert? Allerminst. Dat gaat nog even duren, maar we komen er wel.
