[mks_dropcap style=”letter” size=”48″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]V[/mks_dropcap]oetbal is oorlog, sprak onze succesvolste bondscoach Rinus Michels ooit eens. Een wijze uitspraak die het spelletje op het veld betrof. Tegenwoordig is voetbal minder oorlog en meer een wedloop. Een wedloop van groter, beter, sterker, mooier en bovenal een pr-machine voor landen, met Abu Dhabi en Dubai in de voorste linies. Het is een trend die zich langzaam maar zeker ontluikt en na de transfer van Neymar, die voetballer die voor 220 miljoen van FC Barcelona naar Paris Saint Germain vertrok, hoogstwaarschijnlijk nog niet op het toppunt beland, want de zakken van de oligarchen en sjeiks zijn nog lang niet leeg en hun pr-doelen nog lang niet behaald.
Hoe het allemaal begon
De wedloop startte in 2003. Chelsea FC werd gekocht door de toen nog relatief onbekende Roman Abramovitsj. De Rus tikte de schuld van 23 miljoen pond lachend af en begon met bouwen aan zijn imperium. Hij maakte de club, tot dan toe een subtopper met cultheld Ed de Goey op doel (Youtubetip!), tot een succes club met prijzen en allure. Chelsea werd wereldwijd bekend door sterren als Didier Drogba, Frank Lampard en Eden Hazard. Maar de megalomanie was echter nog niet begonnen. Arjen Robben vertrok voor slechts 20 miljoen euro van PSV naar Chelsea. Tegenwoordig koop je daar nog geen fatsoenlijke derde keeper voor. Maar de titels die Chelsea behaalde werden in feite gekocht. Des te rijker de baas, des te groter het succes.
Het voetbal is niet meer afhankelijk van sponsoring en PR. Het voetbal ís de sponsoring en PR voor landen en emiraten
Megalomanie uit het Midden-Oosten
In de tussentijd zag men in het Midden-Oosten met lede ogen aan dat het westen bezig was met alternatieven voor olie. Als de ontwikkelingen zich door bleven zetten zouden Abu Dhabi en Dubai binnen de kortste keren zonder belangrijkste inkomstenbron zitten. Men zocht een alternatief en dat kwam er ook. Abu Dhabi en Dubai moesten toeristische trekpleister worden. Men begon eerst met het bouwen van enorme torens en pracht en praal, maar de toeristen bleven weg. Totdat Mansour bin Zayed Al Nahyan, beter bekend als Sheikh Mansour, een list verzon. Hij zag hoe Abramovitsj druk bezig was om via Chelsea het bod op een WK in Rusland zo sterkte maken dat het bijna een zekerheid was dat er miljoenen toeristen in 2018 naar Rusland zouden komen om voetbal te kijken. Zoiets zocht hij ook voor zijn emiraat Abu Dhabi. Hij kocht Manchester City in 2008.
Het grote geld smijten was begonnen in het voetbal. Robinho, een Braziliaan die aardig kon voetballen maar geen absolute wereldster was, ging voor een bedrag van 43 miljoen euro van Real Madrid naar Manchester. Prompt één van de duurste transfers ooit. Ongekend in die tijd, omdat alleen absolute vedettes als Zinedine Zidane en Luis Figo voor zoveel geld van werkgever wisselden.
Binnen enkele jaren won Manchester City de titel en veroverde het de harten van de fans met goed voetbal en voornamelijk grote sterren van over heel de wereld die allemaal met de vliegtuigmaatschappij van Abu Dhabi op de borst liepen: Etihad Airways.
Dubai koos voor een andere benadering. Zij begonnen grote clubs te sponsoren via hun eigen vliegmaatschappij. Eerst met wat kleinere contracten waarin de clubs Fly Emirates als hun vast vliegmaatschappij zouden kiezen voor verre uitwedstrijden. Later werd dat omgezet in shirtsponsoring. Europese grootmachten als Real Madrid, Arsenal, AC Milan en Paris Saint Germain kregen Fly Emirates op de shirts. Men moest in Dubai ook wel kiezen voor die aanpak, want een nieuwe grootmacht beginnen in Engeland was niet meer te doen. De prijzen rezen de pan uit; een club kopen en groot maken is een utopie geworden.
Everything you can do, I can do better
De twee emiraten vechten een strijd uit die alleen gevoerd zou kunnen worden door twee jaloerse broers onder het mom ‘Everything you can do, I can do better’. En ook Qatar mogen we niet uitvlakken. Toen Qatar Airways in 2011 begon met shirtsponsoring van FC Barcelona voor 30 miljoen per jaar wist Dubai niet hoe snel het naar Madrid moest rennen om de eeuwige rivaal Real Madrid te sponsoren voor hetzelfde bedrag. En toen Qatar Airways door FC Barcelona aan de kant werd geschoven als sponsor, besloot men in Qatar doodleuk om het contact van sterspeler Neymar af te kopen via een schimmige constructie om hem zo bij de Qatarese voetbaldependance in Frankrijk, Paris Saint Germain te stallen. En zo zijn er nog tal van pesterijtjes tussen de grootmachten van de drie landen op te noemen. Het is een wedstrijdje ver plassen voor gevorderden.
Het voetbal is hierdoor het voetbal niet meer zoals het ooit was. Clubs worden gegijzeld door geldschieters, hedgefondsen en oligarchen en hun grillen. Alles staat op het spel om maar zo veel mogelijk mensen met hun vliegtuigmaatschappij naar hun land te lokken. Het voetbal is niet meer afhankelijk van sponsoring en PR. Het voetbal ís de sponsoring en PR voor landen en emiraten.
Cover: RonnyK
