[mks_dropcap style=”letter” size=”48″ bg_color=”#ffffff” txt_color=”#000000″]V[/mks_dropcap]Vorig jaar interviewde Medium Magazine Debra Barraud, de inspirerende fotografe en verhalenvertelster achter de Facebookpagina Humans Of Amsterdam. We besproken het prille begin van HoA, de kracht van haar medium en het publiceren van een, inmiddels uitgekomen, eigen boek. De afgelopen maanden heeft Barraud zich voornamelijk ingezet voor de campagne #bringInsiyaback van moeder Nadia Rashid (35) wiens dochtertje Insiya werd ontvoerd naar India door haar eigen vader. Barraud verspreidde dit verhaal via HoA tot over het hele internet, waar het uiteindelijk uitkwam bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. In dit interview lees je hoe deze invloedrijke dame haar bereik heeft opgezet en hoe ze er optimaal gebruik van maakt.

Het prille begin
In Tel Aviv was Barraud medeorganisator van een workshop waarbij mensen elkaar verhalen moesten vertellen. Het doel? Dialoog creëren tussen mensen uit verschillende regio’s binnen hetzelfde conflictgebied. Zo kwam Barraud eigenlijk voor het eerst in aanraking met de kracht die verhalen kunnen hebben. Hieruit volgde het idee om dit door te zetten in Nederland. Ook het platform was snel gevonden; de Amsterdamse kwam in aanraking met de blog Humans of Tel Aviv en voelde zich snel geïnspireerd. “Ik kende Humans of New York al wel, maar pas toen ik de pagina van Tel Aviv vond zag ik de functionaliteit en de meerwaarde die dit type blog met zich meedroeg.”

In Amsterdam duurde het een paar maanden voordat Barraud echt de stap zette en de straat op ging: uiteindelijk begon ze in december 2012. Zonder ervaring met fotografie maar met een grote passie voor het project, sprak ze een klein jongetje en zijn vader aan en Humans of Amsterdam was geboren. “De foto was niet gelukt zoals ik hem nu zou willen, maar ik moest ergens beginnen.”

Fulltime aan Humans of Amsterdam
Barraud voelt geen competitie met andere Humans of-pagina’s: “Ik wil graag mijn eigen ding doen en mijn eigen skills ontwikkelen.” Over het contact tussen de verschillende Humans of-pagina’s heeft ze niet veel te zeggen; ze trekt duidelijk haar eigen plan. Wel vertelt ze over een Facebookgroep met alle makers van de Humans of-pagina’s: “Het is handig voor tips & tricks af en toe, maar over het algemeen ben ik niet erg actief.” Hoewel het format waarin de pagina’s te werk gaan vergelijkbaar zijn met elkaar, zijn er duidelijk verschillen: “Niet iedereen post even vaak, mensen hebben hun eigen tempo. Ik zit in de perfecte fase van mijn leven om dit te kunnen doen, ik heb alle tijd en kan me er volledig voor inzetten.”

Tegenwoordig heeft al het harde werk ervoor gezorgd dat Barraud kan leven van haar blog. “Je moet je er fulltime aan toewijden, het is niet iets wat je er extra bij kunt doen.” Over het opzetten van haar blog is ze duidelijk: “Als je iets wilt moet je hard werken en niet opgeven. Ik zag een kans en ik geloofde erin, ik wist gewoon dat ik ervoor moest gaan.”

Het eerste wat ik doe, is mezelf voorstellen

‘Making a Human’
“Het eerste wat ik doe, is mezelf voorstellen. Vervolgens vertel ik over mijn blog en het project en als ze geïnteresseerd zijn, maak ik een foto en stel ik wat vragen”. Barraud vertelt dat de meeste mensen vrij relaxed reageren, ook wanneer ze niet willen meewerken. Uit de tien keer dat ze het vraagt, is het antwoord ongeveer acht keer ja. Vaak noemt ze bij het aanspreken van mensen niet meteen de naam van haar blog. “Wanneer mensen Humans of Amsterdam horen, ben ik bang dat dit hun verhaal kan beïnvloeden. Het legt een bepaalde druk op mensen en dat hoeft helemaal niet”. Over het algemeen kan Barraud anoniem met haar camera op pad. Daar is ze zelf heel blij mee: “Ik zou het heel vervelend vinden als men mij massaal zou herkennen en zou verstijven als ze me zien, dat is echt het tegenovergestelde van wat ik wil bereiken.”

Online reacties
Wanneer er uiteindelijk een foto wordt geplaatst, begint de echte dialoog. Zoals op elke Facebookpagina zijn de reacties verschillend per foto. Toch ziet Barraud het als haar taak om deze reacties goed in de gaten te houden. “Vrijheid van meningsuiting vind ik enorm belangrijk, maar zodra mensen anderen beledigen of uitschelden, verwijder ik de comment en blokkeer ik de persoon.” Als paginabeheerster vindt ze dat dit echt nodig is. “Zo’n community als Humans of Amsterdam kan bestaan door een bepaalde sfeer, waarin men weet dat zijn of haar verhaal veilig is en ontvangen wordt door een gemeenschap die erop zit te wachten.” Wanneer een foto die zij heeft genomen discussie teweeg brengt, is het een ander verhaal volgens Barraud. Dat is alleen maar positief.

Gelukkig krijgt Humans Of Amsterdam weinig extreme haat, maar soms heeft de pagina te kampen met wat lijkt op desinteresse. “Als ik een verdrietig verhaal vertel, willen mensen het om ethische redenen vaak niet liken, wat logisch is. Door het algoritme van Facebook is het helaas wel zo dat, als je nergens op klikt, Facebook de post registreert als ‘niet interessant’, waardoor hij minder snel in je tijdlijn komt.” Gelukkig voor Barraud geeft Facebook tegenwoordig de mogelijkheid om meer dan alleen vrolijk te liken, wat haar haar werk wat makkelijker maakt. Problematiek bij het liken van een triest verhaal wordt op deze manier namelijk gecompenseerd. Barraud is hier erg blij mee: “Zo kunnen belangrijke, emotionele verhalen toch interactie opleveren.”

HoA buiten de Facebookpagina
Tegenwoordig heeft de fotografe van Humans of Amsterdam ook een wekelijkse column in de Metro, een tentoonstelling in de Openbare Bibliotheek Amsterdam (OBA) en zijn er plannen in de maak voor een Humans of Amsterdam-boek. “De column was een initiatief van mijzelf, ik wilde HoA uitbreiden naar andere media en het meer ‘body’ geven.” De keuze voor Metro als platform voor haar wekelijkse column was snel gemaakt: “De Metro heeft een groot bereik en is echt bij uitstek een blad voor iedereen. Dit vond ik wel passen bij het idee van Humans of Amsterdam.” Over het boek kan ze nog niet teveel loslaten, ze weet nog niet precies welke kant ze op wil. Met een schuin oog kan ze kijken naar haar collega’s in New York: “Je kijkt er wel even naar, maar ik heb echt mijn eigen idee over het boek. Het blijven twee andere steden met andere vibes en ik laat me altijd inspireren door de stad, niet door wat anderen maken.”

Een onuitputtelijke bron van verhalen

Nog duizend meer verhalen
Momenteel is Barraud belangrijkste streven haar boek, daarnaast wil ze haar blog online zo ver ontwikkelen als mogelijk is. Toch is ze zich er ook van bewust dat we in een tijd leven waarin alles snel kan veranderen: “Facebook is nu hip, maar ik weet niet of dit nog zal bestaan over tien jaar. Ik zou graag willen dat dit project los komt te staan van één bepaald medium.” Uiteindelijk hoopt Barraud vooral positiviteit te verspreiden. Op de vraag wat haar elke dag weer inspireert om de straat op te gaan en mensen te ondervragen, heeft ze een duidelijk antwoord: “Verhalen zijn eindeloos. Ik zou iedereen in dit café kunnen interviewen en je zult niet geloven wat je allemaal tegenkomt. Het is een onuitputtelijke bron en ik wil blijven graven. Ik heb al duizend verhalen verteld en ik wil er nog duizend meer vertellen.”

Wil je op de hoogte blijven van de zoektocht naar Insiya? Check dan de Facebookpagina.

Cover: Omri Raviv