Natalie Portman brengt rouw tot leven in Jackie

Tussen haar lippen een sigaret; tegenover haar een journalist. Jackie zit op de bank in het huis dat ze kocht met JFK, de vierde president van Amerika die tijdens zijn termijn werd neergeschoten. Voor het eerst sinds die dag praat ze met de pers. Om te voorkomen dat het karakter van haar man en zijn daden wordt vergeten, en niet te hoeven denken aan haar eigen pijn. Over spanning als dat gaat Jackie, een biografische film die verdriet echter doet voelen dan menig andere.

Net als de beste biopics poogt regisseur Pablo Larraín geen groot levensverhaal te maken. Jackie focust op hoe de voormalig First Lady – binnen twee uur legt JFK’s opvolger de eed af – de tijd tussen moord en begrafenis slijt. Die heeft in de film geen vorm van begin, midden of eind. Alles wordt door elkaar verteld, er is niets om aan vast te houden. Jackie confronteert 100 minuten met rouw; met iemand die wanhopig zin probeert te vinden in iets dat het niet heeft.

Aan Jackie’s verdriet is geen ontkomen. Neergezet door Natalie Portman komt ze over als oprecht in rouw, versterkt door beeld en muziek. Neem de resten die op Jackie spatten. Eerst komt haar bebloede gezicht in beeld. Dan is een vlek op haar blazer te zien. In een derde shot blijkt een veeg op haar rok te zitten. De sporen van JFK zijn niet uit te wissen. Intussen speelt een vervreemdende viool op de soundtrack, die net als Jackie’s verdriet continu aanwezig is en verlamt.

Ondanks de hoofdrol voor verdriet laat de film genoeg ruimte over voor de First Lady die bekend werd. Hoe Jackie was, vooral hoe ze zich regisseerde om statig en charmant over te komen, wordt uitgelicht. Tussen de rouwknipsels door is een versie van haar Witte Huis-tour gemonteerd; tegen de journalist zegt ze al paffend niet te roken. Die dwang tot beeldvorming maakt hartbrekend duidelijk waarom haar verdriet draait om hoe JFK de geschiedenis in gaat.

Uiteindelijk vindt Jackie troost bij een dominee. Weg van camera’s en iedereen die iets vindt durft ze eerlijk te zeggen wat haar bezighoudt. Elk gesprek tussen hen is filosofisch en onderstreept het thema van de film. Nog veel meer dan een hervertelling van schokkend nieuws is Jackie zo een verhaal over met verdriet omgaan terwijl de wereld toekijkt. Want naast president was JFK een man. Haar man. En een groots man. Wee degene die Jackie dat durft te ontnemen.